ഓർമ്മകൾ ചൂണ്ടക്കൊളുത്ത് പോലെയാണ്,
ഹൃദയത്തിന്റെ ഒത്ത നടുക്ക് തന്നെ
അത് കൊത്തി വലിക്കും.
എത്ര വേഗത്തിൽ
പുറത്തേക്കോടാൻ നോക്കിയാലും
അത് നമ്മോടൊപ്പം പായും.
ഉയർന്ന് ചാടിയാലും
ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഊളിയിട്ടാലും
കൂർത്തു വളഞ്ഞ അറ്റം
പിന്നെയും തറഞ്ഞു തറഞ്ഞങ്ങനെ…
പക്ഷേ,
നിസ്സഹായത മുഴുവൻ കണ്ണിൽ നിറച്ചുവെച്ച്
കൊഴുത്ത ദ്രാവകം പടർന്ന
മുറിയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാം
എന്ന് കരുതിയെങ്കിൽ തെറ്റി.
ചോര പൊടിഞ്ഞതിന്റെ വേദന
പങ്കുവെക്കാൻ ഭാഷയില്ലാതെ
വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കിടന്നു
വിങ്ങുന്നതും നോക്കി
കൂർത്ത അറ്റം ഒന്നുകൂടി ആഴ്ത്തിയിറക്കുന്നു.
“അത്ര മാത്രം.”