2024 ഡിസംബർ( ലക്കം 33) പുറത്തിറങ്ങിയ ദേശാഭിമാനി വാരിക കണ്ടാൽ ടി പത്മനാഭൻ സ്പെഷ്യൽ ആണെന്നേ തോന്നൂ. ടി പത്മനാഭന്റെ ഒരു കഥയും അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ച്
എം സ്വരാജ്, ശിഹാബുദീൻ പൊയ്ത്തുംകടവ്, സുസ്മേഷ് ചന്ത്രോത്ത് എന്നിവർ എഴുതിയ മൂന്ന് കവർ സ്റ്റോറികളുമാണ് ആഴ്ചപ്പതിപ്പിന്റെ ഹൈലൈറ്റ്.അതിൽ സുസ്മേഷ് ചന്ത്രോത്ത് എഴുതിയ ‘പുരുഷസൂക്ഷ്മത്തെ നിർണയിക്കുന്ന ലോകം’ എന്ന കവർസ്റ്റോറി അസംബന്ധങ്ങളുടെ കെട്ടിയെഴുന്നള്ളിപ്പാണ്.
പിതാവാകുമ്പോഴാണ് പുരുഷൻ പൂർണ്ണനാകുന്നത്. ടി പത്മനാഭൻ വ്യക്തി ജീവിതത്തിൽ പിതാവല്ല. തൻറെ കഥകളിലൂടെ പിതൃ ഭാവങ്ങളെ ആവിഷ്കരിച്ച് വ്യക്തിക്ക് ഉണ്ടായ ന്യൂനത കഥാകൃത്ത് എന്ന നിലയിൽ അദ്ദേഹം പരിഹരിക്കുന്നു – എന്നാണ് സുസ്മേഷ്
ചന്ത്രോത്ത് പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്.അത്
അങ്ങനെ പറഞ്ഞാൽ വായനക്കാർക്ക് കാര്യം മനസിലാവും. അതിനു പകരം പരിഹാസ്യമായ വാദമുഖങ്ങൾ ഉന്നയിച്ച്
സ്വയം പരിഹാസ്യനാവുകയാണ്
കഥാകൃത്ത് കൂടിയായ എഴുത്തുകാരൻ.

അമ്മ മഹാത്മ്യം കഴിഞ്ഞു. ഇനി പിതൃ മാഹാത്മ്യം!

ജീവിതത്തിൽ ബയോളജിക്കൽ ഫാദർ അല്ലാത്ത ടി പത്മനാഭന്റെ കഥകളിലെ പിതൃ ഭാവങ്ങളാണ് സുമേഷ് ചന്ത്രോത്ത് കവസ്റ്റോറിയിലൂടെ തിരയുന്നത്.അതിങ്ങനെ അദ്ദേഹം വിശദമാക്കുന്നു.” ഇവിടെ പരിശോധിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്, പിതാവായി ഒരിക്കലും ജീവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത
ടി പത്മനാഭൻ കഥകളിലൂടെ ആവോളം പിതാവായി മാറുകയാണോ, അതോ പുരുഷജന്മത്തിലെ സ്ത്രൈണ കേന്ദ്രീകൃതമല്ലാത്ത മാതൃഭാവങ്ങളെ സംയോജിപ്പിക്കുകയാണോ, ഇതുവരെ പഠനവിധേയമായിട്ടില്ലാത്ത ‘അധിക പുരുഷത്വം’ അഥവാ ‘സൂക്ഷ്മ പുരുഷത്വം’ തന്റെ കഥകളിൽ നിറയ്ക്കുകയാണോ എന്ന അന്വേഷണമാണ്.” വാക്യഘടനയുടെ സങ്കീർണത കൊണ്ടും വാക്യത്തിന്റെ നിരർത്ഥകത കൊണ്ടും ആവിഷ്കരിക്കുന്ന ആശയത്തിന്റെ പരിഹാസ്യത കൊണ്ടും പ്രസ്തുത വാക്യം വായനക്കാരെ കുഴപ്പിക്കും.’അധിക പുരുഷത്വം’ അഥവാ ‘സൂക്ഷ്മ പുരുഷത്വം’എന്നീപുതിയ പേരുകളൊക്കെ ഇട്ട് എന്തോ മഹാ കണ്ടുപിടുത്തം നടത്താൻ പോകുന്നു എന്ന് മട്ടിലാണ് കഥാകൃത്ത് ഇക്കാര്യം അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.
മഹാസംഭവമായേക്കാവുന്ന കണ്ടെത്തൽ എന്ന നിലയിൽ “സാമൂഹികാർത്ഥത്തിൽ” പിതാവ് ആരാണെന്ന് ഇങ്ങനെ നിർവചിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
“തൻറെ ബീജ ദാനത്തിലൂടെ സമൂഹം ഭാര്യയായി അംഗീകരിച്ച ഒരു സ്ത്രീയെ മാതാവാക്കാൻ കഴിയുകയും അതുവഴി കുടുംബം എന്ന സ്ഥാപനത്തെ സമൂഹത്തിനുവേണ്ടി സൃഷ്ടിച്ച് നിലനിർത്തുകയും മികച്ച രീതിയിൽ പരിപാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പദവിയാണ് അച്ഛൻ അഥവാ പിതാവ് എന്ന വാക്കിലൂടെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്”
ആണധികാര സമൂഹം കാലങ്ങളായി ആവർത്തിച്ചു വരുന്ന പിതൃ നിർവചനങ്ങളെ പുതിയകാലത്തും ഒരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ എഴുതിപ്പിടിപ്പിക്കാൻ കഥാകൃത്തിന് ഒരു മടിയുമില്ല. ഏതെങ്കിലും ഒരു സ്ത്രീയെ ഗർഭിണിയാക്കുന്നതിലൂടെയോ അവർ പ്രസവിക്കുന്നതിലൂടെയോ ഒരാൾ അച്ഛൻ എന്ന പദവിക്ക് അർഹനാവുന്നില്ലെന്ന് സുസ്മേഷ് ചന്ത്രോത്ത് അസന്നിഗ്ധമായി വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്.( പക്ഷെ എതെങ്കിലും ഒരുവൻ ഗർഭിണിയാക്കുന്നതിലൂടെയോ
പ്രസവിക്കുന്നുതിലൂടെയോ സ്ത്രീ പക്ഷെ,
അമ്മയെന്ന പദവിക്ക് അർഹയാവും !)
സമൂഹമെന്ന അജ്ഞാത സംഘവും അതിൻറെ വ്യവഹാരവ്യവസ്ഥയും ഉണ്ടാക്കി വെച്ചിട്ടുള്ള നിയമങ്ങൾക്ക് പൂർണമായും വിധേയനായി കൊണ്ടേ ഒരാൾക്ക് കുടുംബത്തിന് വേണ്ടിയോ അല്ലെങ്കിൽ മക്കൾക്ക് വേണ്ടിയോ ജീവിക്കാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ എന്നും അങ്ങനെ സംഭവിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരാൾ പൂർണ്ണമായ വിധത്തിലും പിതാവാകുന്നതെന്നും കഥാകൃത്ത്
എഴുതിപ്പിടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.
എന്നാൽ ടി പത്മനാഭൻ എന്ന കഥാകൃത്ത് മക്കളെ വളർത്തുകയോ പരിപാലിക്കുകയോ അവർക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ലെങ്കിലും തന്റെ കഥാസാഹിത്യത്തിലൂടെ നിരവധി കുഞ്ഞുങ്ങളെ ജനിപ്പിക്കുകയും അവരെ ശ്രദ്ധയോടെ വളർത്തുകയും പരിപാലിക്കുകയും അവർക്കാവോളം സ്നേഹം കൊടുത്ത് മാതൃകയാവുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് ചന്ത്രോത്ത് കണ്ടെത്തുന്നു.പത്മനാഭൻ കഥകളിൽ കുട്ടികൾക്ക് സവിശേഷമായ സ്ഥാനം കിട്ടുന്നത് അദ്ദേഹം വ്യക്തി എന്ന നിലയിൽ ബയോളജിക്കൽ ഫാദർ അല്ലാത്തതുകൊണ്ടാണത്രേ! (അപ്പോൾ ബയോളജിക്കൽ ഫാദർമാരായ കഥാകൃത്തുക്കളുടെ കഥയിൽ കുട്ടികൾക്ക് സവിശേഷ സ്ഥാനം ഉണ്ടാവില്ലായിരിക്കും!)ഒരു ബയോളജിക്കൽ ഫാദറിനും സാധിക്കാത്ത വിധം കഥകളിൽ കുട്ടികളെ സൃഷ്ടിക്കാനും വളർത്താനും
ടി പത്മനാഭന് കഴിഞ്ഞത് എങ്ങനെയാണെന്നോർത്ത് കവർസ്റ്റോറിക്കാരൻ കഥാകൃത്ത് അത്ഭുതപ്പെടുന്നു.

ആധുനിക – ആധുനികാനന്തര ലോകങ്ങളിലായി 80 വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ടിട്ടും ഏതെങ്കിലും പ്രസ്ഥാനങ്ങളോടോ ദർശനങ്ങളോടോ ചായ് വ് പ്രദർശിപ്പിച്ചിട്ടില്ലാത്ത പത്മനാഭ കഥാലോകത്തെ വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നത്, പിതൃസവിശേഷമായ കാഴ്ചപ്പാടുകൾ മുന്നോട്ടുവയ്ക്കുന്ന സ്വന്തം ദർശനമാണെന്നാണ് സസ്മേഷ്
ചന്ത്രോത്ത് നിരീക്ഷിക്കുന്നത്.
ആ ദർശനമനുസരിച്ച് പത്മനാഭ കഥാ ലോകത്തിൽ ‘പുരുഷസൂക്ഷ്മ’ത്തിന്റെ മൂർത്തിമദ്ഭാവമായി അദ്ദേഹം( ടി പത്മനാഭൻ) അബോധമായി കരുതുന്ന പിതൃഭാവം മാത്രമേയുള്ളൂ. ആ പിതൃ ഭാവത്തിലെ രക്ഷക വേഷമാണ് , ധന്യമായ സംരക്ഷണ ഭാവമാണ് പത്മനാഭ കഥകളെ നിലനിർത്തുന്നതും അനുവാചക ഹൃദയങ്ങളെ വീണ്ടും വീണ്ടും അതിലേക്ക് ആകർഷിക്കുന്നത് “ എന്നാണ് എഴുത്തുകാരൻ പറയുന്നത്.പത്മനാഭ കഥകളിൽ അമ്മയെ കുറിച്ചാണ് എഴുതുന്നതെങ്കിലും അമ്മയെക്കുറിച്ചല്ല, മറിച്ച് തന്റെ പിതാവിന്റെ അഭാവത്തിൽ തന്നിലുള്ള അപൂർണ്ണതയെ കുറിച്ചാണ്, ആ പൂർണ്ണമാക്കൽ താൻ എങ്ങനെ കഥകളിലൂടെ നിർവഹിക്കുന്നു എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നതെന്നാണ്
ചന്ത്രോത്തിന്റെ മതം.സവിശേഷമായ മനശാസ്ത്ര വിശകലനം ആവശ്യമുള്ള നിരീക്ഷണമാണിത് എന്ന് പറഞ്ഞ് സ്വന്തം അപഹാസ്യമായ നിരീക്ഷണത്തെ പുകഴ്ത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.ശക്തമായ മാതൃ ബിംബമായും തന്റെ പരം പൊരുളായും അമ്മയെ
ഉയർത്തിക്കാണിക്കുന്ന പത്മനാഭൻ അമ്മയുടെ ഭർത്താവിനെ തിരസ്കരിക്കുമ്പോഴും അമ്മയോളം തന്നിലുള്ള അച്ഛനെയാണ് എടുത്തുയർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നതെന്ന് കഥകൾ സാക്ഷ്യം പറയുന്നു” ഇതിപ്പോ കവർ സ്റ്റോറി വായിച്ചു കഴിഞ്ഞ വായനക്കാർക്കെല്ലാം മന:ശാസ്ത്രജ്ഞന്റെ സഹായം അടിയന്തരമായി വേണ്ടി വരുന്ന സാഹചര്യമാണുള്ളത്!