“കുന്നിൻ ചെരുവിൽ വടക്കേ വീടിൻ്റെ മുകൾഭാഗത്തെ ബ്രഹ്മരക്ഷസ്സിന്റെ തറയുടെ സമീപം കുടപ്പനക്കൂട്ടങ്ങളുടെ തണലിൽ നിന്നു. അവിടെ നിന്നാൽ വടക്കേതിലെ മുറ്റത്തിൻ്റെ ഒരു പൊളിയും ഇപ്പോൾ കുമ്പളവള്ളികൾ പടരുന്ന ഇടിഞ്ഞു പൊളിഞ്ഞ തൊഴുത്തിന്റെ തറയും കാണാം.

മനശ്ശക്തികൊണ്ട് അവളെ വരുത്തണം.”

യക്ഷികളെ ഓർമിപ്പിക്കുന്ന കുടപ്പനക്കൂട്ടങ്ങളും ബ്രഹ്മരക്ഷസ്സിന്റെ തറയും വീണ്ടും സുമിത്രയോടു ബന്ധപ്പെടുന്നതു നോക്കുക. നന്മയുടെ ദേവരൂപങ്ങൾക്കെതിരു നിൽകുന്ന പിശാചദുർദൈവങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലം സുമിത്രയുടെ നിലനിൽപ്പിനു ചുറ്റുമുണ്ട്. വ്യവസ്ഥയുടെ ദേവനന്മയെ നിഷേധിക്കുന്ന പിശാചഗുണം സുമിത്ര സംവേദിക്കുന്ന കാമത്തിൻ്റെ സ്വഭാവം തന്നെയാണെന്ന് ഇവിടെയും വ്യക്തമാവുന്നുണ്ട്.

എം. ടി. കാമത്തിനു നൽകുന്ന ഗുണപരമായ ദർശനാർഥം ഒന്നുകൂടി തെളിച്ചപ്പെടുത്തുന്ന രണ്ടു രംഗങ്ങൾകൂടി പരിശോധിക്കാം. സേതുവും സുമിത്രയും ലൈംഗികബോധത്തോടെ ബന്ധപ്പെടുന്നതിൻ്റെ ആരംഭത്തെയും അവസാനത്തെയും കുറിക്കുന്ന രംഗങ്ങളാണവ.

“തൊട്ടടുത്ത് സുമിത്ര. കുപ്പിവളകളിട്ട കൈത്തണ്ടയിൽ തൊടണമെന്നു തോന്നി…അവസാനം ധൈര്യം ഒഴുകിക്കൂടിയ ഒരു നിമിഷം സുമിത്രയുടെ വിരലുകൾ പിടിച്ചു. അവൾ കൈ കുടഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റ് പോകുമെന്ന് ഭയന്നിരിക്കെ സുമിത്ര ചിരിച്ചു…എഴുന്നേറ്റ് ഉമ്മറപ്പടിമേൽ വച്ച വിളക്ക് കുനിഞ്ഞെടുത്ത് ഇരുട്ടിൽ സുമിത്ര അകത്തേക്കു പോയപ്പോൾ വിയർപ്പോടെ നെഞ്ചിടിപ്പോടെ തല കുമ്പിട്ടിരുന്നു.

പുതുമയുടെ ഇരമ്പം കേട്ടപ്പോൾ മനസ്സ് ക്രമത്തിൽ സ്വസ്ഥമായി. ഓല ക്കീറുകളിലും വൈക്കോൽ മേഞ്ഞ മേൽപ്പുരയിലും പൊടുന്നനെ കനം വച്ച തുള്ളികൾ വീഴാൻ തുടങ്ങി. ആയിരം ചെറിയ അനക്കങ്ങൾ ചേർന്ന് ഒരു സംഗീതമുണ്ടാവുന്നു. ഇറവെള്ളത്തിൻ്റെ സ്വരത്തോടൊപ്പം പോളകൾ പൊട്ടുന്ന ശബ്ദം. അകലത്തുനിന്ന് ഉരുണ്ടുവന്ന ഇടിമുഴക്കം നേരെ മുകളിൽ വന്നു പൊട്ടിച്ചിതറിയപ്പോൾ പഴയ ഭിത്തികൾ വിറച്ചു.

ഒരു പെരുമഴയ്ക്ക് ചെമ്മണ്ണുതേച്ചു ഭിത്തികൾ കുതിർന്നു വീഴുമ്പോൾ അമ്മ എന്തു പറയും?

-കോട്ട പോലത്തെ വീട്.

മുട്ടുകൊടുത്തു നിറുത്തിയ നുറുങ്ങിയ മോന്തായം വൈക്കോൽ മേഞ്ഞ മേൽപ്പുര. മച്ചിൽ പ്രേതങ്ങളും നട്ടുച്ചയ്ക്ക് മുറികളിൽ ഇരുട്ടുമുള്ള ഈ വീടിനെത്തന്നെയാണ് കോട്ട എന്നു വിളിക്കേണ്ടത്.

പുകയുന്ന ചിമ്മിനിയുടെ ചെമ്പിച്ച വെളിച്ചത്തിൽ കണ്ട സുമിത്രയുടെ മുഖം സങ്കൽപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണടച്ചു കിടന്നു”.

സേതു സുമിത്രയുമായി ലൈംഗിക സാമീപ്യം പുലർത്തുന്ന ആദ്യ സന്ദർഭത്തിൽത്തന്നെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന കോട്ടപോലത്തെ വീട് ഫ്യൂഡലിസ്റ്റ് വ്യവസ്ഥിതിയുടെ വ്യവസ്ഥാ ബിംബം പോലെയുണ്ട്. ഭിത്തികളെ പിടിച്ചു കുലുക്കുന്ന ഇടിമുഴക്കവും, ഭിത്തികൾ തകരുന്നതിൻ്റെ വിചാരവും എഴുത്തുകാരന്റെ ഭജനതൃഷ്ണയുടെ അനുരണനങ്ങളാണ്. മച്ചിൽ പ്രേതങ്ങളും നട്ടുച്ചയ്ക്കു മുറികളിൽ ഇരുട്ടുമുള്ള ‘കോട്ട’ ഇത്തരമൊരു ലൈംഗികമായ സന്ദർഭത്തിൽ നിബന്ധിക്കപ്പെടുന്നത് എന്തുകൊണ്ടും പ്രസക്തമാണ്. ഫ്യൂഡലിസത്തിന്റെ നൈതികനന്മയെ വിരോധിക്കുന്ന പ്രേതങ്ങളും ഇരുട്ടും ഇവിടെയും ലൈംഗികതയുടെ ഇന്ധനബോധമായിത്തിരുന്നു. പാപ-നാശങ്ങളുടെ ഈ അന്തരീക്ഷം സേതുവും സുമിത്രയുമായി ഇണചേരുന്ന അവസാന രംഗത്തിൽ ഒന്നുകൂടി ശക്തിപ്പെടുന്നുമുണ്ട്.

“വിളക്കു വാങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ വിരലുകളിൽ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. മുട്ടി വിളക്കിന്റെ അൽപ്പം മാത്രമുള്ള വെളിച്ചം ചുറ്റുമുള്ള ഇരുട്ടിനു കനം കൂട്ടുന്നുവെന്നു തോന്നി. കൈതക്കൂട്ടത്തിനടുത്തുകൂടെ പോകുമ്പോൾ തെല്ല് ഭയം തോന്നാതിരുന്നില്ല. കുളം ഇരുട്ടിൻ്റെ ഒരു ഗുഹയാണെന്നു തോന്നി. പണ്ട് കിണറായിരുന്നു. വെട്ടിയിറക്കി കുളമാക്കിയതാണ്… ചുറ്റും കാറ്റ് തുടൽ പൊട്ടിച്ച് പേയിളകി പാഞ്ഞുനടന്നു കവുങ്ങിൻ തോടും മന്ത്രവാദക്കളത്തിനു മുമ്പിലിരിക്കുന്ന ഒഴിയാബാധകളേറ്റ സ്ത്രീകളെപ്പോലെ മുടിയഴിച്ചിട്ടാടിത്തകർക്കുന്നു. ഒരു രോദനം പോലെ ആരംഭിച്ച കാറ്റിൻ്റെ മുളക്കം പെരുകിപ്പെരുകി ഇരമ്പമായി മാറി. പൂരക്കോലുകൾ പോലെ മഴ തെരുതെരെ വന്നു വീണ് ചുറ്റും ചിതറിക്കിടന്നു. നനഞ്ഞ മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം.”

 കൈതച്ചെടികളും കുടപ്പനകളും കവുങ്ങിൻ വ്യക്ഷങ്ങളും യക്ഷിപ്പിശാചുകളുടെ വാസസങ്കേതങ്ങളായാണല്ലോ അറിയപ്പെടുന്നത്. അവയുടെസാന്നിധ്യം സേതു-സുമിത്ര ബന്ധത്തിൻ്റെ പശ്ചാത്തലമായി എപ്പോഴും ശക്തിപ്പെട്ടുനിൽക്കുന്നുണ്ട്. ആ ബന്ധത്തിൻ്റെ അന്ത്യം കുറിക്കുന്ന ഈ രംഗം ഒരാഭിചാരകർമത്തിൻ്റെ അനുഷ്ഠാനരീതികളിലൂടെയാണ് ലൈംഗികവേഴ്ചയെ ധ്വനിപ്പിക്കുന്നത്.

ആഭിചാരകർമത്തിൻ്റെ പ്രസക്തി ഈ രംഗത്തു പതിഞ്ഞിരിക്കു ന്നതിന്റെ മൂല്യം നിർണയിക്കുമ്പോൾ, യക്ഷിപ്പിശാചുകളെപ്പറ്റിയുള്ള കേരളീയമായ സങ്കൽപ്പംകൂടി പരിഗണിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ലൈംഗികാഗ്രഹത്തിന്റെയും പ്രണയത്തിൻ്റെയും മനുഷ്യജീവനത്തിന് അപകടം പതിച്ചുകൊടുത്ത വ്യവസ്ഥയ്ക്കും വ്യവസ്ഥിതിക്കുമെതിരെ ജന്മാന്തര പ്രതിഷേധമുയർത്തി പകവീട്ടാനലയുന്ന, അസംതൃപ്തമായ, ഗതികിട്ടാത്ത ആത്മാക്കളാണ് പ്രേതങ്ങളും യക്ഷികളും എന്നാണു സങ്കൽപ്പം. ജൈവാഗ്രഹങ്ങൾ നിരസിക്കപ്പെട്ട ഇരുട്ടിൻ്റെ ആത്മാക്കളുടെ ശക്തിയാണ് പ്രേതങ്ങളിൽ അലയുന്നത്. വ്യവസ്ഥയുടെ നീതിരഹിതമായ ദണ്ഡനങ്ങളേറ്റു മരണമടഞ്ഞ ഈ പ്രേതങ്ങൾ, പകവീട്ടലിൻ്റെ കറുത്ത ക്ഷോഭം കൊണ്ട് ഇരമ്പുന്ന ആ സങ്കൽപ്പങ്ങൾ, നൈതികനന്മയുടെ ആരാധ്യദൈവങ്ങൾക്കെതിരുനിൽക്കുന്നു. ഫ്യൂഡൽ ദൈവവ്യവസ്ഥയുടെ സംസ്കൃതമഹിമയ്ക്ക് ശത്രുതയായി നിൽക്കുന്ന ഇരുട്ടിൻ്റെ ആത്മാക്കൾ സേതു-സുമിത്രമാരുടെ സംയോഗബന്ധത്തിൽ ഒഴിയാബാധപോലെ പ്രവേശിക്കുകയാണുണ്ടാവുന്നത്. ‘വ്യവസ്ഥ’യുടെ ചങ്ങലകളെ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് പേയിളകിയലറുന്ന കാറ്റ്, ഇവിടത്തെ ലൈംഗികതയ്ക്ക്, കലാപാസക്തമായ (rebellious) സ്വഭാവം നൽകുന്നു.

മഴത്തുള്ളികളുടെ ചൂരൽ പ്രഹരമേറ്റ് സാധാരണ ബോധത്തിലെത്തി നിൽക്കുന്ന രംഗാവസാനം, ‘ബാധ’യിൽ നിന്നു രക്ഷ ലഭിച്ച് ഭീരുത്വത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തുന്ന സേതുവിനെ നിലനിർത്തുന്നു. ആഗ്രഹത്തിന്റെ ഉഗ്രശക്തിയാൽ തന്നെ ബന്ധിച്ചിരുന്ന ചങ്ങലകൾ പൊട്ടിച്ചെറിയുന്ന വേലായുധന്റെ അവസാനമാണ് ഇവിടെ സേതുവിനും ലഭിക്കുന്നത്. പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞ ചങ്ങലകളാടുന്ന കരങ്ങൾ നീട്ടിക്കൊണ്ട് “എന്നെ ചങ്ങലക്കിടൂ’ എന്നഭ്യർഥിക്കുന്ന വേലായുധനെപ്പോലെ, പേയിളകിപ്പാഞ്ഞ് ശക്തി നഷ്ടപ്പെട്ട്, “ഭീരുവെപ്പോലെ ശക്തി ക്ഷയിച്ചുനിന്ന് എനിക്കു മാപ്പുതരൂ സുമിത്രേ” എന്നു പറയാൻ അയാൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അയാളെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കുന്ന ചങ്ങലകളുടെ സുഗന്ധം വ്യാപിക്കുന്ന വിരലുകളിലേക്ക് അയാൾ സ്വന്തമാത്മാവിനെ ബന്ധിക്കാൻ സന്നദ്ധനാവുന്നു. എന്നാൽ തുടൽ പൊട്ടിച്ചു പേയിളകിപ്പായുന്ന ആ വികാരം, അതിൻ്റെ ഘോരമായ ശബ്ദങ്ങൾ, ചൂരൽ പ്രഹരങ്ങൾ ‘മാറ്റ’ത്തിൻ്റെ വിലപ്പെട്ട ആഘാതങ്ങളായിരുന്നുവെന്ന് അയാളറിയുന്നു, കലാപത്തിൻ്റെ ഈ കറുത്ത തൃഷ്ണ (will) ഇരുമ്പുപാലം വിറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് സംഹാരശക്തിയോടെ കുതിച്ചോടുന്ന വണ്ടിച്ചക്രങ്ങളിൽനിന്നു വീണ്ടെടുക്കാൻ അയാൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ലളിതയുടെ തണുത്ത മെത്തയ്ക്കരികിൽ ഷണ്ഡൻ്റെ അമർഷത്തോടെ നിൽക്കുന്ന അയാൾ, ചീറുന്ന ചക്രങ്ങളുടെയും തകരുന്ന ലോഹത്തകിടുകളുടെയും മുറവിളികേട്ട നിമിഷത്തെ ആഗ്രഹിക്കുമ്പോൾ സംഹാരകാരിയായ കറുപ്പിന്റെ ഉഗ്രശബ്ദങ്ങൾ അയാളുടെ ഇച്ഛാശക്തിയിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കുന്നുണ്ടെന്നു വ്യക്തമാണ്. വ്യവസ്ഥയുടെ ക്രൂരമായ നൈതികശാസനങ്ങൾക്കുള്ളിൽപ്പെട്ട്. അജ്ഞവും അപകൃഷ്ടവും അപഹാസ്യവും അധഃസ്ഥിതവുമായ നരത്വത്തിന്റെ അവസ്ഥയിൽ കഴിയുന്ന ഇരുണ്ട ആത്മാവിന്റെ കരിയാണ് ചീറുന്ന ചക്രങ്ങളുടെയും തകരുന്ന ലോഹത്തകിടുകളുടെയും മുറവിളിക്കരുത്തുള്ള സർവനാശത്തിന്റെ ഇന്ധനം. കരിമ്പന പോലത്തെ കൈകളിൽ ഉയർന്ന വ്യവസ്ഥയുടെ ഇരുമ്പുദണ്ഡുകളെ ഭേദിക്കുന്ന, തണ്ടവാളങ്ങളെ കുലുക്കി വിറപ്പിക്കുന്ന ശക്തി, തണുത്ത ഷണ്ഡത്വത്തിൽ നിന്നുള്ള മോചനമാണ്. തുടൽപൊട്ടിച്ച് പേയിളകിപ്പായുന്ന നിഷേധത്തിന്റെ പൂർവനിമിഷങ്ങളെ ഒരെഴുത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിൽ എം.ടി. മെരുക്കി വളർത്താനാഗ്രഹിക്കുന്നു.

“വെയിലത്ത് ഉരുകാൻ തുടങ്ങിയ ടാറിട്ട റോഡിലൂടെ ചടച്ച വണ്ടി കുതിര പതുക്കെ നടന്നു. അടിയുടെ തിണർപ്പുകൾ രക്തനൂലുകൾ പോലെ പൊങ്ങിക്കാണുന്ന പുറത്ത് വണ്ടിക്കാരൻ്റെ ചാട്ട ഭീഷണിയോടെ ഇഴഞ്ഞു നടന്നു. വായുവിൽ അതു പുളഞ്ഞു ശബ്ദമുണ്ടാക്കുമ്പോൾ കറുത്ത മുറിവേറ്റ തൊലി ചുളിയുന്നതു കാണാമായിരുന്നു. നിസ്സഹായതയുടെ ധീരത കൊണ്ടാവണം വേഗം കൂടാതെ കുതിരലാടം തറച്ച കുളമ്പുകൾ ഒച്ചയോടെ വലിച്ച് സാവധാനത്തിൽ നടന്നു.”

കലാലയജീവിതത്തോടു യാത്ര പറഞ്ഞ് ഗ്രാമത്തിലേക്കു മടങ്ങുന്ന സേതുവിന്റെ യാത്ര എം.ടി. വിവരിക്കുന്നത് മുകളിൽപ്പറഞ്ഞ പ്രകാരത്തിലാണ്. എഴുത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിൽ എം.ടി. യുടെ വർണനാപാടവം ഉദാഹരിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ല ഈ ഭാഗം പ്രയോജനപ്പെടുന്നത്. എം.ടി. യുടെ മനോഭാവത്തിന്റെ പ്രത്യക്ഷപാത്രമായിരിക്കുകയും എം.ടി. യുടെ ദർശന ബോധത്തിൽ പ്രസക്തമായിരിക്കുന്ന പദങ്ങളും പ്രയോഗങ്ങളും കൊണ്ടു വിശേഷപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നതാണ് ഈ ഭാഗത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം. നിസ്സഹായമായ യാതനയിൽനിന്നുയരുന്ന അനുസരണക്കേടിന്റെ ധീരതയും, കറുത്ത മുറിവേറ്റു ചുളിഞ്ഞ തൊലിയുമുള്ള കുതിരയുടെ ചിത്രം എം.ടി.യെ കണ്ടെത്താൻ സഹായിക്കുന്ന ഭാഷയാണെന്നതിൽ സംശയമില്ല.

ഭൂതകാലത്തിന്റെ ഇരുണ്ട പ്രേതങ്ങൾപോലെ നിർവികാരമായ ഭാഷ യിലൂടെ, പൂർവചരിത്രബോധം ഉണർത്തുന്ന ഉണ്ണിനമ്പൂരിയും ദേവുവും വർത്തമാന വ്യവസ്ഥിതിവിതാനത്തിൽ അധഃസ്ഥിതവും നിന്ദ്യവും ദുരന്താത്മകവുമായ ജീവിതഗതിയിലേക്കു പതിക്കുന്നുണ്ട്. നമ്പൂരി, കാര്യസ്ഥൻനായമുടെ ദേഹണ്ഡക്കാരനായിത്തീരുകയും, നമ്പൂരിയുടെ കുടുംബം ചെറുമരുടെ സ്ഥിതിയെക്കാളും കഷ്ടത്തിലാവുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ നമ്പൂരിപ്രതാപത്തിനു സംഭവിക്കുന്ന ദുരന്തം പൂർണമായി. പതനത്തിന്റെ ഭൂമിയിൽ, മനുഷ്യരസത്തിന്റെ ശക്തി ലഭിക്കാത്ത വൈകല്യമായിത്തീർന്നു പോയ ഉണ്ണിനമ്പൂരിയെ പ്രതി, യാതന അനുഭവിക്കാൻ ദേവു സന്നദ്ധയാവുമ്പോൾ, നമ്പൂരി ദേവു ബന്ധത്തിന് കാലത്തിൽ കാര്യമായ പ്രസക്തി ലഭിക്കുന്നു. വികലവും വിരൂപവും അപമാനിതവും നിന്ദ്യവുമായ നരത്വംകൊണ്ട് വിശേഷപ്പെട്ട ദേവു, സ്വന്തം കുടുംബത്തിന്റെ തകർച്ചയ്ക്കു വഴിയൊരുക്കിക്കൊണ്ട് നമ്പൂരിയോടുള്ള ബന്ധം ഉച്ചത്തിലാക്കുകയും മാധവമ്മാമ അവളെ ഉപേക്ഷിച്ചുപോവുകയും ചെയ്യുന്നു. ഉണ്ണിനമ്പൂരിയെ മാധവൻ നായർ മർദിക്കുന്നത് അന്യയെപ്പോലെ നോക്കി നിൽക്കാൻ കഴിയാത്ത ദേവു അവളുടെ നിസ്സഹായതയുടെ ധീരതകൊണ്ട്, നായരുടെ കപടാഭിമാന ത്തിന്റെ മുഖത്തടിക്കുന്നു. വീണ്ടും അന്നുരാത്രി വടക്കേതിൽനിന്ന് ദേവുവിന്റെ നിലവിളി ഉയരുന്നു. മാധവമ്മാമ ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നു. ഈ നിലവിളി അവൾക്കു ലഭിച്ച പുരുഷസമ്പർക്കത്തോട് അവൾ പുലർത്തുന്ന സ്നേഹമാണ്. സത്യസന്ധതയാണ്. തന്റെ കൗമാരത്തിന്റെ നായകനായ സേതുവുമായുള്ള ബന്ധം രഹസ്യമായി സൂക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് മാധവമ്മാമയെ പ്രലോഭിക്കുന്ന സുമിത്രയ്ക്കോ. കല്യാണത്തിനു കാത്തിരുന്നിട്ട് കഥയില്ലെന്നു കണ്ട് വേറെ കല്യാണം കഴിച്ച് രക്ഷപ്പെടുന്ന തങ്കമണിക്കോ അത്തരമൊരു നിലവിളി നോവലിലുയർത്താൻ കഴിയുന്നില്ല. ഒരു മധ്യവർഗഭീരുവിന്റെ മനസുള്ള സേതുവിനുതന്നെയും സ്ത്രീകളോടുള്ള ബന്ധങ്ങളിൽ ഇത്തരം ധീരത പുലർത്താൻ കഴിയുന്നില്ല. കാൽപ്പനികചമയം തീരെ പുരളാത്ത ഈ കറുത്ത അവിശുദ്ധബന്ധത്തിൽ മനുഷ്യബന്ധത്തിൻ്റെ ധീരത പുരളുന്നത്. കാലഹരണപ്രശ്നമുള്ള പൂർവിക വ്യവസ്ഥയെ ന്യായീകരിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ല; നിന്ദിതത്വത്തിന്റെയും പീഡിതത്വത്തിൻ്റെയും അവസ്ഥയിൽക്കഴിയുന്നവർ കാൽപ്പനികവ്യാമോഹത്തിന്റെ സുഖമനുഭവിക്കുന്നവരെക്കാൾ മനുഷ്യധീരത ഉയർത്തിയെടുക്കാൻ പ്രാപ്തരാണ് എന്ന സത്യമറിയിക്കുവാനാണ്. മാനുഷ്യകതയുടെ ഏറ്റവും ശക്തമായ നിലവിളി ദേവുവിനുയർത്താൻ കഴിയുന്നത് അവൾ അധഃസ്ഥിതിത്വത്തിൻ്റെയും വൈരൂപ്യത്തിന്റെയും കറുത്ത മണ്ണിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചു കിടക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ്. നിഷേധത്തിന്റെ അവകാശബലം ഇരുണ്ട വൈരൂപ്യത്തിൻ്റെ മനുഷ്യർക്കു വിട്ടുകൊടുത്തിരിക്കുന്ന എം.ടി. (കുട്ട്യേടത്തി ഓർക്കുക) ഉപരിവർഗക്കാരന്റെയും മധ്യവർഗക്കാരന്റെയും നിഷേധമെന്നത് കാൽപ്പനികമായ ഒരസ്വസ്ഥതയായി കുറച്ചുകാട്ടുന്നു. അടിച്ചമർത്തപ്പെടുകയും അവമതിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന രക്തത്തിലാണ് എം.ടി. മാനുഷ്യകയുടെ ഏറ്റവും ഉദാത്തമായ നിറം കണ്ടെത്തുന്നത്. അവമതിയുടെ തിക്തരസം ആവോളം പുരണ്ട സേതുവിൻ്റെ മനുഷ്യതാശക്തി പരിമിതികളുടെ തടങ്കലിലാവുന്നതും നഷ്ടപ്പെടുമാറുച്ചത്തിൽ നിവർന്നു നിന്നു നിഷേധിക്കാൻ അയാൾക്കു കഴിയാതെയാവുന്നതും കാൽപ്പനിക മോഹത്തിൻ്റെയും മിഥ്യാപ്രതാപത്തിൻ്റെയും ധൂമവലയങ്ങൾക്കുള്ളിൽ അയാളുടെ മുഖം മുങ്ങിപ്പോകുന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ. അടിച്ചു വേദനിപ്പിച്ച ആത്മാവിൻ്റെ രോദനവുമായി അലയുന്ന എം.ടി. യുടെ മധ്യവർഗനായകനെ പലപ്പോഴും അനുഗമിക്കുന്ന ചുമട്ടുകാരൻ ഭീരുത്വബാധിതമായ മധ്യവർഗ മർദിത ബോധത്തിനു സംഭവിക്കുന്ന പ്രസക്തമായ മനസ്സാക്ഷി ശല്യമാണ്, മധ്യവർഗജീവിയുടെ കുറ്റബോധത്തിന്റെ കൈക്കുറിപ്പാണ്. സുന്ദരിയായ സുമിത്രയ്ക്കെതിരെ പ്രതിസമാനീകരിക്കപ്പെടുന്ന ദേവുവും, തങ്കേട്ടത്തിക്കെതിരെ പ്രതിസമാനീകരിക്കപ്പെടുന്ന കുട്ട്യേടത്തിയും മധ്യവർഗനായകനെതിരെ നിബന്ധിക്കപ്പെടുന്ന പെട്ടി ചുമട്ടുകാരന്റെനിരയിലാണു നിൽക്കുന്നതെന്നു കാണാം. ഇരുമ്പുപെട്ടിയും കോസറിയും ചുമന്നുവരുന്ന വൃദ്ധനായ ചെറുമൻ്റെ കിതപ്പ് നോവലിന്റെ പ്രാരംഭഖണ്ഡത്തിൽത്തന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തിത്തരുന്ന എം.ടി. ഭാരം ചുമക്കുന്ന ചടഞ്ഞ കുതിരയുടെ ദീനത വർണിക്കുമ്പോൾ അവയ്ക്ക് പരസ്പരബന്ധം ലഭിക്കുന്നതുപോലുണ്ട്. സേതു നഗരത്തിലെ കലാലയത്തിലേക്കു പോവുമ്പോൾ കിതയ്ക്കുന്ന ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നതു ചെറുമനും, നഗരത്തിലെ കലാലയത്തിൽ നിന്നുമടങ്ങി വരുമ്പോൾ ലാടം തറച്ച കുളമ്പുകൾ ഒച്ചയോടു വലിച്ചു വലിച്ചു നടക്കുന്നതു കുതിരയുമാണ്. ‘ഒപ്പം വാടാ’ എന്ന് ആജ്ഞാപിച്ചുകൊണ്ട് മുൻപേനടക്കുന്ന അമ്മാവനും സേതുവിനും പിന്നിൽ ഭാരക്ലേശം കൊണ്ട് കിതയ്ക്കുന്ന ചെറുമൻ്റെ സ്ഥാനത്ത് നിസ്സഹായതയുടെ ധീരതകൊണ്ടു സാവധാനത്തിൽ ചലിക്കുന്ന കുതിര പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. അതിന്റെ “മുറിവേറ്റു ചുളിഞ്ഞകറുത്ത തൊലി” അർഥപൂർണമായ ഒരു കാഴ്ചയാണ്. ദേവുവിൻ്റെയും കുട്ട്യേടത്തിയുടെയും മാളുവിന്റെയും കറുത്ത തൊലിയിലും മനസ്സിലും മുറിവേറ്റുണ്ടായ രക്തനൂലുകളെ അത് ഓർമിപ്പിക്കുന്നു ആ ചാട്ടവാറിനാവട്ടെ വേലായുധൻ്റെ പുറത്ത് അടിച്ചുവിട്ട പ്രഹരത്തിന്റെ രക്തവർണപ്പാടുകളെ ഓർമിപ്പിക്കുവാൻ കഴിയുന്നുമുണ്ട്.

 

അവമതിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യാസ്തിത്വത്തിൻ്റെ ആത്മാവിലെ കറുപ്പ് എഴു ത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിൽ എം.ടി. യുടെ ദർശന പ്രശ്നമാണ്. ആ കറുപ്പിനെ വ്യവസ്ഥയുടെ കൽപ്പനാസുഖമുള്ള നൈതികതയ്ക്കെതിരെ തകർത്തുകയറുന്ന പ്രചണ്ഡശക്തിയാക്കിത്തീർക്കാനുള്ള മനസ്സ് എം.ടി. യുടെ രചനയിലുണ്ട്. അവമതിക്കപ്പെട്ട അസ്തിത്വത്തിൻ്റെ പകതീർക്കാനലയുന്ന ദുർദേവതകളുടെ പ്രാകൃതമായ ചരിത്രശക്തിയുമായി ആ കറുപ്പിനെ ബന്ധിപ്പിക്കുവാൻ എം.ടി. ക്കു കഴിയുന്നുമുണ്ട്.

കാലത്തിന്റെ പ്രാരംഭഖണ്ഡവും സമാപ്തിഖണ്ഡവും തമ്മിലുള്ള താരതമ്യം ഈ അവസരത്തിൽ പരിഗണന അർഹിക്കുന്നു. രണ്ടു ഖണ്ഡങ്ങളുടെയും രംഗം ഒന്നുതന്നെ. രാത്രിയും ബിംബങ്ങളും ഒന്നു മറ്റൊന്നിന് അന്യമാവാതെ രണ്ടു രംഗങ്ങളിലുമുണ്ട്. പക്ഷേ, ആദ്യഖണ്ഡത്തി മൂന്നാൾ വ്യവസ്ഥ (ആജ്ഞാപന ശക്തിയുള്ള അമ്മാവൻ – അധീരനും ഭീരുവുമായ കുമാരൻ-ചെറുമൻ) അന്യഖണ്ഡത്തിൽ ഭേദഗതി ചെയ്യപ്പെടുന്നു. അവിടെ സേതുവും ചെറുമനും മാത്രമാണ് രംഗത്തുള്ളത്. ഭാരം കൊണ്ടു കിതച്ച് പിന്നാലെ വരുന്ന ആദ്യഖണ്ഡത്തിലെ ചെറുമൻ്റെ സ്ഥാനത്ത് ചുമട്ടുകാരൻ ചെറുമൻ ഒപ്പമെത്തുന്ന കാലടിയൊച്ചകൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. ഇടനിലക്കാരന്റെ നിഷ്ക്രമണവും, ചെറുമൻ്റെ നടന്നുകയറ്റവും അന്ത്യരംഗത്തു സംഭവിച്ചിരിക്കുന്ന, തകർന്ന അമ്പലമതിൽക്കെട്ടിലൂടെ വരുന്ന വെളിച്ചത്തിന്റെ പൂക്കളെപ്പറ്റിയുള്ള ഓർമകൂടിയാവുമ്പോൾ, മധ്യവർഗ (ദൈവിക) വ്യവസ്ഥയുടെ തകർച്ച ധ്വനിപ്പിക്കുവാൻ എം.ടി.ക്കു കഴിയുന്നുമുണ്ട്. ആദ്യഖണ്ഡത്തിൽ മറുകരയിൽ, അകലെ ഇരുമ്പുപാലം വിറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് വണ്ടിച്ചക്രങ്ങൾ ഇരമ്പി ഉരുളുന്നുണ്ടോ എന്നു സേതു സന്ദേഹിക്കുന്നു. അന്ത്യഖണ്ഡം അവസാനിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്.

“ചുമട്ടുകാരൻ ചെറുമൻ ഒപ്പമെത്തുന്ന കാലടിയൊച്ചകൾ കേട്ടു. അകലെ ഇരുമ്പുപാലവും തണ്ടവാളങ്ങളും വിറയ്ക്കുന്നു. മല വെള്ളം

 

സ്വപ്നം കണ്ടുണങ്ങിയ പുഴ, എൻ്റെ പുഴ. പിന്നിൽ ചോരവാർന്നു വീണ ശരീരം പോലെ ചലനമറ്റു കിടക്കുന്നു.

ചോര വാർന്നുപോയ ശരീരം പോലെ ചലനമറ്റു പിന്നിൽ കിടക്കുന്ന പുഴയോടു നിബന്ധിക്കപ്പെടുന്ന തണ്ടവാളത്തിന്റെ വിറയ്ക്കുന്ന ശബ്ദങ്ങൾ ലളിതയുടെ തണുത്ത മെത്തയ്ക്കരികിൽ നിൽക്കുന്ന സേതുവിന്റെ ഷണ്ഡമായ അസ്തിത്വത്തിനെതിരെ നിബന്ധിക്കപ്പെടുന്ന ചീറുന്ന ചക്രങ്ങളുടെയും തകരുന്ന ലോഹത്തകിടുകളുടെയും മുറവിളി’യുടെ മാറ്റൊലിയാണ്. ഒപ്പമെത്തുന്ന ചെറുമന്റെ കാലൊച്ചകൾ ചെന്നുചേരുന്നത് തണ്ടവാളങ്ങളെയും ഇരുമ്പുപാലത്തെയും വിറപ്പിക്കുന്ന ഇരുമ്പിന്റെ ശബ്ദങ്ങളിലാണ്. ചോരവാർന്നു ചലനമറ്റ, ഷണ്ഡമായ അസ്തിത്വത്തെ മാറ്റിമറിക്കുന്ന മല വെള്ളത്തിന്റെ ഊറ്റമുള്ള സ്വപ്നവും നിഷേധശക്തിയുടെ ഈ ശബ്ദത്തോടു ചെന്നു ചേരുന്നു. കരിമ്പനപോലത്തെ കനത്ത കരങ്ങളിലും ഇരുമ്പു ദണ്ഡുകളെ തകർക്കുന്ന ഈ ശബ്ദത്തിൻ്റെ ലൈംഗികമായ കരുത്ത്. അതിന്റെ പേയിളകിയ പ്രചണ്ഡനിമിഷങ്ങളുടെ കാറ്റ് എം.ടി. യുടെ ദർശനവാഞ്ഛയാണ്. ചലനരഹിതമായ മനുഷ്യാസ്തിത്വത്തിൻ്റെ കാൽപ്പനിക നൈതികതയ്ക്കെതിരെ നിഷേധിച്ചു കയറുന്ന ലൈംഗികോർജം, ഷണ്ഡമായ നമ്മുടെ വർഗപാരമ്പര്യത്തെ മാറ്റിമറിക്കാൻ പോന്ന കലാബോധത്തോടെ എം.ടി. യിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.

എം.ടി. യുടെ മനസ്സംഘടനയിൽ ഉപരിവർഗൗൽകൃഷ്ട്യത്തിന്റെ കൽപ്പനാമോഹങ്ങളും അപകൃഷ്ടൻ്റെ ആത്മാവിലെ കരിയും രചനയുടെ വിരുദ്ധപ്രശ്നങ്ങളായി നിൽക്കുന്നു. വ്യവസ്ഥയും എം.ടി.യിലെ ഉപരിവർഗാതുരത്വമുള്ള പാതിമനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള അഭിരമ്യത (harmony) യിൽ നിന്നുപിറവിയെടുക്കുന്ന അംഗലാവണ്യമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാഷയിലെ സുകുമാര കവിത. എന്നാൽ, ഈ അംഗലാവണ്യത്തിൻ്റെ പിൻപുറത്ത് വ്യവസ്ഥയുടെ കഠിനവിധികൾ കൊണ്ട് ഭൂമിയിലേക്കു ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തപ്പെട്ട അസുരവിത്തുകളുടെ കരിപുരണ്ട മുറവിളി ഉയരുന്നു. വ്യവസ്ഥയുടെ കഠിനോപായങ്ങൾ കൊണ്ട് ചവിട്ടിയമർത്തപ്പെട്ട മനുഷ്യന്റെ സാമൂഹ്യ മനസ്സാക്ഷി, അധീരവും നിസ്സഹായവും ബാലിശവും വളർച്ച ബാധിക്കാത്തതുമായ ഭ്രാന്തൻ വേലായുധൻ്റെ മനസ്സാക്ഷിപോലെ സഹതാപാർഹമാക്കി സൂക്ഷിക്കുവാൻ വ്യവസ്ഥിതിക്കു കഴിയുന്നു. ഉപരിലോകാതുരത്വത്തിനു വിരുദ്ധമായി നിൽക്കുന്ന എം.ടി. യിലെ പാതിബോധം അപകൃഷ്ടന്റെ ദൈന്യതയാർന്ന ഈ മനസ്സാണ്. അവിടെ അമർഷത്തിന്റെ വികൃതമായ രോദനമുണ്ട്. മർദിതന്റെ അവമാനിതന്റെ ഭീരുത്വം നിറഞ്ഞ ധർമരോഷമുണ്ട്. നിഷേധത്തെ അധീരമാക്കിക്കൊണ്ട്, ഉപരിവർഗകരുണ യാചിക്കുന്ന, സ്വാതന്ത്ര്യം യാചിക്കുന്ന, അപകൃഷ്ടമധ്യവർഗത്തിന്റെയും അധഃസ്ഥിതവർഗത്തിന്റെയും അന്തർമുഖം എം.ടി. യുടെ കലയിലുണ്ട് (വികാരങ്ങളിൽ അധീരത കടന്നു നിൽക്കുമ്പോഴുണ്ടാവുന്ന സെന്റിമെന്റലിസത്തിൽ മുഖം താണുപോവുന്ന നിമിഷങ്ങൾ എം.ടി യിൽ അപൂർവമല്ലെന്ന് ഓർക്കുക. പുരുഷത്വത്തിൻ്റെ നിശിതമായ സിംഹക്കരുത്തുള്ള ഹെമിംങ്വേയോട് എം.ടി. പുലർത്തുന്ന അഭികാംക്ഷ, അധീരതയുടെ കോംപ്ലക്സ് ഉള്ള ഒരെഴുത്തുകാരൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന കലാപരമായ രക്ഷാബോധത്തെ കുറിക്കുന്നു.)

എം.ടി. യിലെ മലയാണ്മയുടെ ദൈവങ്ങളും കാവും കുളവും ആൽത്തറയുമെല്ലാം പ്രസക്തമായിത്തീരുന്നത് ഉപരിവർഗ ലോകാതുരത്വത്തിന്റെ വിരുദ്ധശക്തിയായ അപകൃഷ്ടമനുഷ്യ ബോധവുമായി അവ ബന്ധംവയ്ക്കുമ്പോഴാണ്. പുതുസിനിമ കണ്ടപ്പോൾ പരിഷ്കൃത ബുദ്ധിജീവിക്കുണ്ടാവുന്ന നാടൻ ബിംബപ്രതിപത്തിയോ ഗ്രാമീണജീവിത വാദ്യക്കമ്പമോ അല്ല എം.ടി. യിൽ മലയാണ്മയ്ക്ക് ഉത്തരവാദിത്വം വഹിക്കുന്നത്. മലയാണ്മയുടെ ഭാഷയും ദൈവങ്ങളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും നാഗരികജീവിയുടെ ഗ്രാമീണതാനൊസ്റ്റാൾജിയ എന്ന നിലയ്ക്കുമല്ല എം.ടി. യിൽ പ്രവേശിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഒരെഴുത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിൽ എം.ടി. യുടെ ശരീരം ഗ്രാമത്തിൻ്റെ രക്തം പുരണ്ട മണ്ണാണ്. വ്യവസ്ഥയുടെ ആശയപരവും കാൽപ്പനികവുമായ ദൈവികമേൽപ്പുറങ്ങൾ അതിന്റെ വിശുദ്ധ വിധികൊണ്ട് തമസ്ക്കരണം ചെയ്ത മനുഷ്യതയുടെ ഊറ്റം എം.ടി. യുടെ മലയാണ്മയിലുണ്ട്. പർവതങ്ങളിൽനിന്നും കുന്നുകളിൽനിന്നും അധഃകൃത റിബലുകളായി വളർന്നെത്തി മണ്ണടിഞ്ഞ പ്രാകൃതദൈവങ്ങളും പ്രേതങ്ങളും, ഭൂതകാലത്തിന്റെ ധർമനീതിയാൽ ജീവഭജ്ഞനം ചെയ്യപ്പെട്ട മനുഷ്യാധസ്ഥിതത്വത്തിന്റെ പ്രതികാരമായി മണ്ണിൻ്റെ ഗുഹാതലങ്ങളിലുണ്ട്. വ്യവസ്ഥയുടെ കളഭഗന്ധ സൗന്ദര്യത്തിനു താഴെ, അമ്പലഗോപുരത്തിന്റെ അത്യുന്നതങ്ങൾക്കു താഴെ, അധോലോകങ്ങളിൽ പരിവർത്തനത്തിന്റെ തമോഗുണമായി അത് ഇരമ്പിനിൽക്കുന്നു. വ്യവസ്ഥയുടെ ദണ്ഡനവിധികൾ കൊണ്ട് മനോവൈരൂപ്യം സംഭവിച്ച വേലായുധന്റെ അവസ്ഥയിലുള്ള ദീനമായ സാമൂഹ്യ മനസ്സാക്ഷിയിലേക്ക് ഈ തമോഗുണം പ്രവേശിക്കുമ്പോഴാണ് കാറ്റ് തുടൽ പൊട്ടിച്ചു പേയിളകിപ്പാഞ്ഞു നടക്കുന്നത്; ‘മുറി വേറ്റു ചുളിഞ്ഞ കറുത്ത തൊലി’യുടെ നിസ്സഹായമായ ധീരത മലവെള്ളത്തിന്റെ ജൈവപരമായ ഊറ്റമുള്ള ലൈംഗികത ആവാഹിച്ചെടുക്കുന്നത്; ചീറുന്ന ചക്രങ്ങളുടെയും തകരുന്ന ലോഹത്തകിടുകളുടെയും പ്രചണ്ഡമായ മുറവിളികൊണ്ട് മനോവിരൂപവും ഷണ്ഡവുമായ അസ്തിത്വത്തിൽനിന്ന മനുഷ്യൻ രക്ഷനേടുന്നത്.

മനുഷ്യപൂർവികതയുടെ അധോലോക ഗുഹകളിൽനിന്ന് ആധുനികമായ ഉപരിവർഗവ്യവസ്ഥിതിയുടെ മുകൾപ്പരപ്പിലെ ഷണ്ഡതയിലേക്ക് എത്തിനിൽക്കുന്ന ചരിത്രത്തിൻ്റെ ബോധനാളം എം.ടി. യുടെ കാലത്തിലുണ്ട്. ആധുനിക മനുഷ്യസമൂഹത്തിൻ്റെ മനസ്സംസ്ക്കാരം അചേതനവും ഷണ്ഡവുമായതുകൊണ്ട്, ഗുണപരമായ മാറ്റത്തിൻ്റെ ബന്ധം എം.ടി. ഭൂത കാലലോകത്തിലെ അവമതിക്കപ്പെട്ട അസുരവിത്തിൻന്റെ കരാളമായ പ്രകൃതിയിൽനിന്നു സ്വീകരിക്കുന്നു-ഇരുമ്പുപാലവും തണ്ടവാളങ്ങളും വിറയ്ക്കുന്നു.