വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന പുസ്തകം മടക്കിവച്ച് അയാൾ കസാരയിലേക്ക് ഒന്നുകൂടി പുറം ചാഞ്ഞിരുന്നു.
പൂമുഖത്തെ വെട്ടത്തിൻ്റെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ വാഴയിലകൾ അനങ്ങുന്നത് ഏറെ നേരം നോക്കിക്കിടന്നു.
പിന്നെ എന്തോ ഓർത്തെന്ന വണ്ണം പെട്ടെന്ന് കസാരയിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു.പൂമുഖത്തെ ലൈറ്റ് ഓഫ് ചെയ്തു.
തിണ്ണയിൽ ഇരുകൈകളും കുത്തി വീണ്ടും ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കി.
മങ്ങിയ നിലാവിൽ ഇപ്പോഴും വാഴയിലകൾ അനങ്ങുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു.
അനക്കമല്ല.നൃത്തമാണ്.മനസ്സിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.
അവിടെ നിന്നും തൊടിയിലേക്ക് കടന്നു.
ചെറുപ്പം തൊട്ടേ ,അല്ല തൻ്റെ തന്നെ പ്രായം വരുന്ന മൂവാണ്ടൻ മാവ്.
അതെ.45 വർഷം.
പൂക്കാൻ തുടങ്ങിയത് മുതൽ, കണ്ണിമാങ്ങ മുതൽ പഴുത്തമാമ്പഴം വരെ നൽകിയ മാവ്.അച്ഛൻ്റെയും അമ്മയുടെയും കണക്കിൽ ലാഭമുള്ളൊരു മുതൽ തന്നെ.
ഓർമ്മകൾ ചികയാൻ തുടങ്ങിയാൽ ശരിയാവില്ല.
ചുറ്റും നോക്കി.
ഈ പാതിരാത്രിയിൽ ആര് വരാൻ.ഇരുകൈകളും കൊണ്ട് മാവിനെ വട്ടം കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
ചെറുപ്പത്തിലേ പോലെയല്ല.പഴയപോലെ കയറാൻ പറ്റുന്നില്ല.എങ്കിലും കയറി പറ്റി.
ഊഞ്ഞാലിൻ്റെ കയർ ചുറ്റി വച്ചത് കെട്ട് അഴിച്ചു.
ഊഞ്ഞാൽപ്പാട്ട് എവിടെയോ കേൾക്കുന്നുണ്ടോ? ചെവി വട്ടം പിടിച്ചു.
ഏയ്.തോന്നിയതാകും.
അതെ.ഞാൻ ഒരു പരാജയം തന്നെ.ജീവിക്കാൻ ധൈര്യം ഇല്ല എനിക്ക്.അതുകൊണ്ട് ഞാൻ പോകുന്നു.ആത്മഹത്യ കുറിപ്പ് ആത്മഗതം ആക്കി.
കഴുത്തിലേക്ക് കുരുക്കിട്ട് കണ്ണുകൾ ഒരു നിമിഷം അടച്ചു.ഇത്ര ഇരുട്ടിലും എവിടന്നാണ് ഇത്ര വെളിച്ചം
ഓട്ടക്കണ്ണിട്ട് നോക്കി.
പുഞ്ചിരിച്ചു നിൽക്കുന്ന അമ്പിളിമാമൻ.
“എന്തേ ചന്ദ്ര, ഈ കാണിക്കുന്നത്? “
“ഓ..പറഞ്ഞുവരുമ്പോ പേര് ഒന്നാണ് എങ്കിലും എനിക്ക് പകലിനെ ഭയമാണ്.കഥ പറയാൻ നേരമില്ല.നാളെ നേരം വെളുക്കുമ്പോ എനിക്ക് എന്നെ ജീവനോടെ കാണണ്ട.അതുകൊണ്ട് കുറച്ചുനേരത്തേക്ക് ഒന്നങ്ങട് മാറി പ്പോ.”..
“എനിക്ക് മനുഷ്യന്മാരെ പോലെ ഓടാനും ചാടാനും ഒന്നും പറ്റില്ല ചന്ദ്ര” എന്നായി അമ്പിളിമാമൻ.
“ആവശ്യം എൻ്റെ ആണല്ലോ..ഞാൻ പോയേക്കാം”.കയറും ഊരികയ്യിൽ പിടിച്ച് കയറിയതിനേക്കാളും സ്പീഡിൽ ഇറങ്ങി.അടുത്ത മരം ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു..
ലാഭങ്ങളുടെ കണക്ക് കേൾക്കാത്ത , പച്ചക്ക് മാത്രം കൊള്ളാം എന്ന് പറയപ്പെടുന്ന പഴപ്ലാവ്.
പ്ലാവിൻ്റെ കൊമ്പിലേക്ക് വലിഞ്ഞുകയറി ഉടൻ തന്നെ തയ്യാറെടുത്തു.കഴുത്തിൽ കുരുക്കിട്ട് കണ്ണുകൾ അടച്ചതും പ്ലാവിലക്കൂട്ടങ്ങളുടെ ഇടയിലൂടെ അരിച്ചരി ച്ചെത്തുന്ന വെട്ടം.
“എനിക്ക് മരിക്കാൻ ഭയമില്ല.അതുകൊണ്ടല്ലേ ഞാൻ ഇങ്ങനെ…പിന്നെന്തിനാ വീണ്ടും” .അയാൾക്ക് അരിശം വന്നു.
“ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ .പുലരുവോളം ഞാൻ ഇവിടുണ്ടാകും.നിങൾ ഓടുന്നപോലെ എനിക്ക് ഓടാൻ ആവില്ല” എന്നായി അമ്പിളി മാമൻ..
“നിങ്ങളൊരു മാഷല്ലേ,ധാരാളം വായിക്കുന്ന ആൾ അല്ലേ പിന്നെന്തിനാ മരിക്കുന്നത്”?