യാത്ര പോകും വഴി-
യാക്കവലയിൽ
കാണുമെന്നും ഞാനാതെരുവുപെണ്ണിനെ
കോലുപോലൊരു രൂപം,
വളകൾ……
ഒക്കത്തെടുത്ത പൈതൽ…..

കൂസലില്ലാത്ത ഭാവം,
പാൻ ചവച്ച് ഒരു നോട്ടം,
ഗ്ലാസ്‌ താഴ്ത്തിയാലഞ്ചെട്ട്‌
പേനകൾ നീട്ടുമെല്ലാദിവസവും.

ഇതുകാണ്കെ
കണവൻ്റെചുണ്ടുകോടും.
വെറുപ്പിനാൽ
ഗ്ലാസുപൊക്കും.
തണുപ്പിട്ടാൽ പിന്നെയെല്ലാം
ശാന്തം,ശമം.

വീണ്ടുമൊന്നു പാളി നോക്കും ഞാൻ.
ഗ്ലാസ്സിലൂടെക്കാണും
പല്ലിരുണ്ടു കൊഴിഞ്ഞു
വികൃതമായ്,
ചുണ്ടുകൾ കോട്ടി
വെറ്റക്കറയുമായ്,
എണ്ണ കാണാത്ത മുടിയുമായ്
ഒരു പ്രാകൃത!

ജാതി,മതം, നാട് ,
വീട്, വാർഡ്,കാർഡ് ….
ഒന്നിൻ്റേയും ഭാരമില്ലാത്ത അനാഥത്വം!
കണവനു പോലുമറിയാത്ത
ദുരൂഹ പൗരത്വം!

കൂരിരുട്ടിലും
കൂടാര നിഴലിലും
പാത്തു പാത്തു
വരുന്ന കഴുകന്മാർ
ആർത്തി തീർക്കാ-
നൊരുമ്പെട്ട രാത്രികൾ
കാടിളക്കിയ
കാളി !

പണ്ടു സീതയ്ക്ക്
വാല്മീകിയാശ്രമം
ഇന്നു സീതയ്ക്ക്
വല്മീകമാശ്രയം!
പുറ്റിളക്കാൻ വരുന്ന കൈത്തണ്ടകൾ
കൊത്തിയാട്ടുന്ന സർപ്പം !!

കാലമെത്ര കഴിഞ്ഞിട്ടും
കാഴ്ചകൾ
കൂടുകെട്ടി കുരുക്കും
ചിലന്തികൾ…

പൊള്ളുന്ന കനൽ
അവൾക്കിന്ന്
ചുവന്ന പൂക്കൾ…
*പൂമെതിക്കലിൻ്റെ
ഉന്മാദം തഴമ്പിച്ച പാദങ്ങൾ
അവളുടെ കൊടിയടയാളം.

കണവനില്ലാത്ത
പകൽ യാത്രകളിൽ
അവളോടു വാങ്ങും
പല നിറത്തിലുള്ള പേനകൾ

ഇപ്പേന കൊണ്ടു വേണം
കണ്ണാടിഛായ നോക്കി
ഈ പെണ്ണിൻ്റെ
എണ്ണച്ചിത്രമെഴുതുവാൻ!

*പൂമെതിക്കുക – (തീക്കനൽ നടത്തം എന്ന ഒരു ആചാരം )